Tweerichtingscommunicatie voor een converserende overheid

Eric Goubin vertelde tijdens zijn Expert Class meer over hoe overheidscommunicatie in de praktijk gebeurd en deelde zes basisvraagstukken waar ik graag even wil bij stilstaan. Hieronder lees je meer over hoe inspraak en participatie de kans geeft om deel te nemen aan een interactieve conversatie tussen overheid en burger.

De zes basisvraagstukken

Willen we participeren?

Ligt de burger eigenlijk wel wakker van inspraak en participatie? Dat is als overheid belangrijk om even bij stil te staan. Daarnaast hebben we ook Participatiedrang VS. Participatiebehoefte. Velen hebben een aversie tegen participatieplicht en daarnaast ligt niet iedereen er wakker van om zijn/haar mening te delen in een enquête of deel te nemen aan een vergadering.

Dit kan komen door mentale drempels, namelijk: wantrouwen en onbehagen en 20% van de bevolking zegt "dit is niets voor mij" door minderwaardigheidsgevoelens.

We zien vooral dat in Vlaanderen en West-Europa de minderheid meedoet, de meerderheid vindt dat meedoen moet kunnen maar weinig doen eraan mee en velen willen occasioneel participeren. Kortom, niet iedereen wil participeren, maar iedereen moet kunnen participeren.

Kunnen we participeren?

Ook kan niet iedereen in dezelfde mate participeren, want er heersen onderlinge verschillen op vlak van intellectuele vaardigheden, mondigheid, middelen, tijd etc. De overheid gebruikt dus een mix van verschillende methoden om een zo breed mogelijk publiek te bereiken.

Willen we meer participeren?

Participatie brengt enorme consequenties met zich mee: het is niet alleen (aan)horen, maar ook luisteren. Beide partijen moeten de controle wat kunnen loslaten en elkaar de ruimte kunnen geven i.p.v. alles volledig in de handen te willen houden. Verder is het ook cruciaal om een contactambtenaar/bemiddelaar voor coördinatie en afstemming te gebruiken.

Willen we samen participeren?

Wanneer we spreken over 'samen', dan gaat dit over de burger en het middenveld dat o.a. bestaat uit verenigingen, actiegroepen etc. en het bestuur. Toch zijn burgers vaak nog wantrouwig t.o.v. mandatarissen/ambtenaren. Het is hierbij belangrijk om elkaar dus ruimte te geven.

Participeren we wel echt?

Er zijn verschillende vragen die hierbij gesteld kunnen worden:

- Hoe representatief is participatie?

- Moet iedereen meedoen vooraleer dit waardevol is?

- Hoe waardevol zijn statistieken?

- Hoe waardevol zijn interviews, vergaderingen, forums, sociale media inbreng?..

- Is elk niveau op de participatieladder even participatief?

Hoe kunnen we samen meer participeren?

Er bestaan verschillende vormen van een interactief bestuur waarin burgers kunnen participeren bijvoorbeeld een enquête, infotentoonstelling, infowandeling, burgerpanel etc. Toch heeft elke methode zo zijn verdiensten en beperkingen.

Voor meer informatie rond overheids- en socialprofitcommunicatie verwijs ik je graag door naar Kortom .

Tot de volgende keer!

- Aleks 💖